Een gelukkige patiënt..

Zondag 21 april 2013
Eindelijk is daar een update van mijn kant.
Afgelopen donderdag werd ik geopereerd. Op tijd waren we in het ziekenhuis. Eigenlijk best redelijk geslapen. 's Avonds nog even een fotootje gemaakt van mijn borsten. Je weet maar nooit of ik er nog eens behoefte aan ga krijgen om die te bekijken.
Opname gesprekje op E2 om 7.15 uur. Het ging heel snel. Om 7.45 uur werd ik al naar de ok gereden. Samen met mijn moppie. Hele dikke kuz en tot vanmiddag.
Het leek wel spits op de ok. Er was geeneens plek voor plek mij. Nadat er ruimte was gecreëerd kreeg ik cardio plakkers opgeplakt. Ik mocht overstappen op een brancardbed.. De plastisch chirurg stond al klaar om me mee te nemen. Ik had echter nog geen viggo. Maakte niet uit. Zou er later ingezet worden. Ik mocht naast de brancard gaan staan en het aftekenen begon. Nou nou, het was nog een hele tekenklus. Streepje hier, stipje daar. Even later kwam de anesthesist erbij en werd er een infuus gezet. Hij gebruikte een doppler. Zo hè das een mooi apparaatje! Die zou ook niet misstaan voor de moeilijke prikkers bij ons op de afdeling!
Nadat alles in gereedheid gebracht was, en iedereen compleet was, ok assistent, chirurg en plastisch chirug, mocht ik vertellen wat er zou gaan gebeuren. Ik vertelde mijn verhaal en dat ik vertelde dat ik hoopte dat er implantaten in zouden komen. Dit werd bevestigd door de heren.. Ik mocht aan iets leuks denken en ik bracht mezelf in de ZEN modus. Daar ging ik, tellend van 1 naar 8 en daarna weet ik niks meer.

Toen ik wakker werd had ik me toch een pijn. Het leek wel of ik overreden was. Ik voelde aan mijn borsten en ik dacht te voelen dat er geen siliconen in zaten maar tissue expanders. Beetje jammer. Maar ach.. Borstkankervrij. Toen ik weer wakker werd zat mijn moppie naast me. Zo fijn. Gekletst en gesproken over de ok. Achter de rug. Tuurlijk, jammer dat de siliconen niet gelijk geplaatst konden worden. Maar swa. Het kon waarrschijnlijk niet anders. Moppie naar de kindjes en ik nog even suffen. Maar tjemig wat een pijn bleef ik houden. Ik viel steeds weer in een roes maar bleef helse pijn houden. Uiteindelijk heeft de anesthesist een prima goedje voor me afgesproken waar ik het goed op deed. Dat... samen met pillen en een drankje, zorgde ervoor dat ik het de eerste dagen vol kon houden.

Voor vijven was ik terug op een eenpersoonskamertje. Daar was mijn moeder. Ik was stoned en blij dat mijn moeder er was. Zo blij!!! De pijn was eindelijk wat minder.
Ik wilde gelijk wat anders aan en ik wilde plassen. Op de uitslaap had ik ook al een grote plas gedaan. Dat ging goed. Er waren bloemen en kaartjes en cadeaus. Ik was stoned en emotioneel en vurig en raar. Ik wilde me een beetje optutten en ik voelde me zo blij met mijn spiegeltje. Zo vreemd. Ik was gewoon niet helemaal mezelf. Moppie en de kindjes kwamen. Dr vd Elst kwam nog langs en dr Cristiano ook. Even was er wat ruis op de lijn. Er was toch wel echt geprobeerd om er siliconen in te zetten..??
De volgende dag kwam er rust, na een helder en open gesprek waarin we onze onzekerheden en onduidelijkheden hebben besproken was er dan eindelijk het gevoel van. Herstellen en opknappen maar met het volste vertrouwen in de medici. En dat is toch wel zo belangrijk.. Een veilige omgeving. Ik heb me erg gesterkt gevoeld en voel dat nog steeds. De omgang met de zusters en de broeders was uitstekend. Tot nu toe al heel veel visite gehad. Elke dag knap ik wat meer op. Vanmorgen zijn er twee van de 4 drains verwijderd. Ook het infuus is nu uit. Veel meer

bewegingsvrijheid. De pleister is er afgehaald en ik heb mijn erwtjes mogen aanschouwen. Och, het is niet al te fraai maar ik heb er het volste vertrouwen in. Pijn is met bewegen nog flink aanwezig. Dat zal pas echt minder worden als die diepe drains eruit gaan ( denk ik) Toch loop ik al flink op. Als ik zo in de rondte kijk en terugdenk aan al die mensen die al geweest zijn, voel ik me een gelukkig mens. Op mijn hoofd groeien mijn haartjes ook al aardig. Mijn ouders hadden het genoegen om me vanavond zonder doek of pruik te aanschouwen. Mijn vader dacht dat hij in de verkeerde kamer was. Door mijn communevrinden wist hij dat goed was. Paps herkende me gewoon even niet. Haha!

Zo.. ook weer gebeurd. Ik ga weer helemaal beter worden. Het zal ietsjes langzamer gaan als ik eerst gedacht had maar het eindresultaat zal even fraai worden!! Fijne avond!